Bikefoto's

De start, altijd koud moeizaam, nog een beetje wakker worden..


Houffamarathon = enkele waterpassages

en de onvermijdelijke modderpassages

en VOORAL leuke afdalingen

en dan ben ik altijd very happy!!!

Behalve als er 'nen trage' voor mij hangt en ik moet afstappen :-(

Maar die stalen hespen kunnen alles aan!!

Nog een laatste afdaling...

EN snot afkuisen voor (of net iets te laat ) voor de finish-foto!!!

Houffamarathon

Dit weekend was het dan zover, de Houffamarathon stond al sinds juni op mijn programma, de lange afstand, zijnde 125 km. Doordat ik de laatste weken niet kon trainen zou dit absoluut een zware dobber worden..

Mijn weekendje begon vrijdag in Sankt Vith waar ik het blauwe bloso parcours verkende, niet al te technisch maar toch enkele hoogtemeters om de benen een beetje op te warmen. 's Avonds zouden we in Hotel "de lanterfanter" genieten van een heerlijke maaltijd in het leuke gezelschap van de motards; 'de bende van Wim' met trouwe leden Geert, Tim en Wim en de vrouwen Isabel, Ann en dochter Noor waren ook van de partij. Hotel De lanterfanter is echt een aanrader, het eten was verrukkelijk de uitbaters, een Nederlands koppel en hun twee zonen, zijn de gastvrijheid zelve.. tip: http://www.lanterfanter.be/, zodat ook wij deze locatie niet uit het oog verliezen..

Zaterdag een heerlijk dagje doorgebracht aan het meer van Butchenbach met volgende ingrediënten; keuvelen, terrasje, skinny dipping, zonnen, ijsje, tetteren, zwemmen...

Zondag was het dan de moment van de waarheid. Om kwart voor 9 werd de start gegeven voor de 260 bikers van de lange afstand. Meteen ging het 14% bergop en dat op koude spieren is voor mij al doodslag 1. Aangezien ik dit 120 km moest volhouden probeerde ik zo goed mogelijk te temporiseren, de klimmen en afdalingen volgden elkaar op, mijn ribben zijn hersteld, alleen de afdalingen durf ik niet meer 'volle bak' te nemen. De bevoorradingen zijn prima met mijn favorieten: bananen, rijstpap en pannekoek en uiteraard liters sportdrank! Enkele bekenden die mij passeren en even halt houden is altijd leuk voor een korte babbel, de eerste 30 km gingen moeizaam, maar daarna liepen ze vlot, de wegen werden iets gemakkelijker en het bolde goed, toch weeral gevallen op mijn knie tijdens een klim over een wortel??? Enfin rond km 70 begon het weer veel technischer te worden en enkele pittige klims werden ons voorgeschoteld, ik merk dat de benen toch wat trainingskilometers missen. Dan een bocht naar rechts op asvalt en een auto van links 20 cm scheelde het, maar doordat ik zo stevig in de remmen ging, over kop, en op de asvalt, het rem-maneuver bracht meteen een aantal ramptoeristen mee, maar wonder boven wonder mankeer ik niets, alleen mijn gps houder was kapot, en nu blijkt ook mijn middenvinger dik te zijn. Een extra adrenalineshot en aan de laatste bevoorrading hoor ik dat we nog een stuk van het wereldbekerparcours voorgeschoteld krijgen , PFF die laatste 8 waren er te veel aan. Maar al bij al niet slecht gereden, 121 km 2900 hm, 2de vrouw van de 4 startende in 7u 38 min op 25 min van de eerste, in het algemeen klassemenet 152 van de 260 startende en 152 van de 212 uitrijdende. Met 1,5 liter Acchouffe als troffee, dat kon ik niet beter treffen!!!

Herbarium

Door middel van fotookes, bezoekjes aan Arboretum Kalmthout, Meise, probeer ik wat plantenkennis op te doen. Boven Hypericum patulum of Sint-Janskruid, onder Hamamelis x Intermedia of toverhazelaar, daaronder Buddleja davidii 'Mayford Purple' of vlinderbloem.

Het leven na gekneusde ribben.

Drie weken geleden heb ik mijn ribben gekneusd doordat ne stomme Italiaan me van de baan ramde, hij met de wagen ik met de fiets -> gevolg gekneusde ribben en minstens drie weken rust, en wellicht nog enkele weken extra met pijn :-)

Daar stond ik dan, exit Iron bike en beklimming Barres des Ecrins. En het doel om een goede Houffamarathon te rijden kon ik ook meteen opdoeken. Wel die marathon is aanstaande zondag en aangezien ik al ingeschreven ben is er geen weg terug. Dus na 3 passieve weken terug op mijn fietske gekropen, koersfiets, want mountainbiken met al die putten en bulten is nog net iets te pijnlijk.

Vorige week eens getest op de dijken in de streek en zaterdag een patat van jewelste!! Vertrekkende van Vaux-sur-Sûre richting Luxemburg, met de prachtige beklimming aan het kasteel van Vianden en nog een 19 andere stevige côtes, stond ik na 181 km, 2800 hoogtemeter, 7u35min later weer aan mijn auto. Volledig solo gereden en een gemiddelde inclusief 3 eetpauzes van 23,9, ikke content, de benen iets minder :-) Wel mis ik nog die kracht in de benen om goed te klimmen, tis peddelen om boven te geraken, vooruitzichten voor volgende week zijn dus niet echt geweldig, maar we doen ons best!

Dag nadien de grote gordel rond Boutersem, een wandeling van 30 km langs bossen velden en holle wegen.

Tuinen van Annevoie en Freyr

ANNEVOIE

De tuinen van Annevoie werden vanaf 1758 ontworpen en aangelegd door Charles-Alexis de Montpellier. Hij deed zijn inspiratie op in Europa, de tuinen werden dan ook ontworpen op basis van drie verschillende filosofieën:

De Franse stijl, waarbij de kunst de natuur corrigeert: Een tuinarchitectuur die elke bocht of kronkel vermijdt om grootse, rechtlijnige perspectieven te ontwerpen.Een Franse tuin moet overschouwd kunnen worden als een schilderij.Voorbeelden: de Bloemenlaan, de Grote Laan, de Franse Waterval

De Italiaanse stijl, waarbij de kunst aan de natuur zich aanpast:Een tuinarchitectuur die variëteiten, contrasten en verrassingseffecten op de voorgrond plaatst.In tegenstelling tot de Franse stijl, worden bochten en niveauverschillen hier behouden en geïntegreerd in het landschap.Water is een belangrijk esthetisch gegeven in de Italiaanse tuinarchitectuur. Water wordt immers gezien als de ziel van de tuin.Voorbeelden zijn de haagbeuken, het artisjokbekken, de welving van het kasteel
De Engelse stijl, waarbij de kunst de natuur imiteert: Een tuinarchitectuur die de natuurlijke effecten artificieel nabootst om terug te keren naar de natuur van Jean-Jacques Rousseau en de Engelse Romantiek.Voorbeelden: de Engelse Waterval en de Grot van Neptunus.

In de tuinen zoekt het water al meer dan 250 jaar ongedwongen zijn weg, zonder machines en uitsluitend dankzij natuurlijke hoogteverschillen.

Tien generaties van de familie Montpellier d’Annevoie hebben bijgedragen tot de inrichting en de verbetering van de Tuinen die in de lente van 2000 overgingen in de handen van Stéphan Jourdain en zijn familie. Sedertdien werden de Tuinen vernieuwd met de aanleg van een vijver, een speeltuin, een frambozentuin, een rozengaard, een moestuin, een souvenirswinkel.

FREYR

Het kasteel en de tuinen, geklasserd als buitengewoon patrimonium zijn gelegen in het diepe Maasdal tegenover het klimmassief van Freyr. Na de verwoesting van het slot (1554), werd er een Renaissance woning gebouwd, dat vergroot werd tot een kasteel met binnenplein (begin 17de eeuw). Twee tuinen werden toen aan beide kanten van het kasteel langs een centrale as aangelegd, die evenwijdig met de Maas loopt.
Vanaf 1760 werden de Renaissance tuinen hertekend door de hoofdkanunnik Willem de Beaufort-Spontin in een klassieke stijl die uitnodigt tot bezinning. Ze verspreiden een betoverende atmosfeer door het rustgevende geklater van de fonteinen, het grasperk overschaduwd door de linden, en het parfum van de sinaasappelbomen waarvan de meeste afkomstig zijn van het hof van Lotharingen en benaderen 350 jaar . In de winter worden deze bomen bewaard in de oudste oranjeries van de Lage Landen. Vanaf 1770, Philip, de jongste broer van Willem, vergrootte de tuinen door een op de rivier loodrechte as afgesloten met een klein Belvédère , een Rococo meesterwerk met geraffineerd pleisterwerk door de gebroeders Moretti. De tweede as ontplooit zich in een tuin in de stijl van Le Nôtre Deze is omringd door twee 18de eeuwse intimistische tuinen met 6 km doolhoven in haagbeuk.
Schilderij uit het kasteel.
Het doolhof van haagbeuk met een glimp op de rotsen van Freyr.

De appelsienbomen.

De Belvédère.

Drie vlaamse klimmers sterven op Tocllaraju

Vanmorgen werd ik bruusk wakker door het slechte nieuws dat er wederom Belgen verongelukte in de bergen, dit maal in Peru waar ook een vriend van mij aan het klimmen is, gelukkig was hij het niet, maar blijft een triest verhaal; drie jonge 'mountcoachers' kwamen om op de berg die ik aanschouw als mijn mooiste beklimming en mijn eerste zesduizender in 2006...

Drie twintigers sterven op Peruviaanse bergflankPassie voor alpinisme wordt beloftevolle klimmers fataal
Bij een dramatisch klimongeval zondagochtend in het Zuid-Amerikaanse Peru zijn drie jonge Vlamingen om het leven gekomen. 'Allemaal bijzonder ervaren klimmers. Het noodlot moet hebben toegeslagen', zegt een aangeslagen Jean-Pierre Hollevoet, één van hun klimcoaches.
Het ongeval gebeurde zondag in nog onduidelijke omstandigheden. De drie Vlamingen waren volgens de laatste berichten de westflank van de Tocllaraju aan het beklimmen, een niet eens zo moeilijke berg. Volgens de Peruviaanse autoriteiten waren de drie met een touw aan elkaar gezekerd, toen er iets mis ging. De drie jonge bergbeklimmers zouden daarop zo'n 150 meter naar beneden zijn gestort. Ze overleefden de val niet, zo bevestigde gisteren de Belgische ambassade in Lima. Vermoedelijk zagen collega-klimmers in het basiskamp het ongeval gebeuren en verwittigden zij de autoriteiten. Reddingswerkers haastten zich maandagochtend naar de plek in de Andes waar het drama zich voltrok. Vermoedelijk hebben zij pas afgelopen nacht de plek bereikt. De slachtoffers zijn allemaal twintigers. Het gaat om Koen De Backer (26), Ann Houttequiet (23) en Hans Mariën. Ze zaten samen met een 4de klimvriend al zo'n maand lang in Peru, waar ze beklimmingen met toeristische uitstappen combineerden. Zo stonden ze enkele weken geleden al op de 5.530 meter hoge top van de Ishinca. De vierde klimmer van het gezelschap nam enkele dagen geleden samen met zijn vriendin afscheid van de andere klimmers om enkele bezienswaardigheden te gaan bezoeken. 'Hij reist nu zo snel mogelijk weer naar de plek van het ongeval om bij de bergingsactie te assisteren', aldus Jean-Pierre Hollevoet, één van de bezielers van het klimproject Mount Coach, dat instond voor hun doorgedreven opleiding tot alpinist. De drie slachtoffers waren dan ook bijzonder ervaren bergbeklimmers die de voorbije jaren al veel moeilijkere beklimmingen op hun naam zetten. Zo haalden ze vorig jaar de top van de Khan Tengri, een 7.010 meter hoge berg op de grens van Kazachstan die ze nota bene langs de moeilijkste kant beklommen. 'Hopelijk komen we te weten wat er op hun tocht op de flanken van de Tocllaraju is misgegaan. Al moet je in het alpinisme kunnen aanvaarden dat niet alle risico's uit te sluiten zijn, hoe goed getraind of hoe goed voorbereid je ook bent, hoe goed je materiaal ook is.' De slachtoffers hadden zich enkele jaren geleden met succes gekwalificeerd voor een stage bij Mount Coach. Dat project van de Vlaamse klim- en bergsportfederatie (KBF) biedt een keure van gedreven jonge klimmers een doorgedreven cursus bergbeklimmen aan. 'Bedoeling van dat project is beloftevolle klimmers op een hoger niveau te tillen en van hen allround-alpinisten te maken zodat ze zelfstandig beklimmingen kunnen organiseren. Deze reis hadden ze zo zelf op het getouw gezet', aldus nog Hollevoet. Bij het Mount Coach-team sloeg het nieuws gisteren begrijpelijker wijze in als een bom. 'Ons hele team en ook de andere kandidaten hebben tijdens al die trainingen veel tijd met elkaar doorgebracht. Iedereen kent elkaar door en door. Dan komt dit nieuws heel hard aan.' Toevallig is net op dit moment in het Franse Chamonix een Mount Coach-stage met een nieuwe lichting beloftevolle jonge alpinisten begonnen. 'We hebben er even aan gedacht om die af te gelasten maar hebben dat idee laten varen. Deze rekruten hebben ook recht op hun opleiding', aldus nog Hollevoet. Volgens Lus Van De Bossche, voorzitter van de klim- en bergsportfederatie, was klimmen bij deze beloftevolle jongeren tot een ware passie uitgegroeid. 'Ik besef dat niet iedereen begrijpt dat je dergelijke risico's wil nemen. Maar Ann, Koen en Hans waren allesbehalve avonturiers. Het waren stuk voor stuk uitmuntende klimmers voor wie klimmen, en in de bergen zijn, hun hele leven was. Daar moet je respect voor opbrengen.'

Beklimming Mönch

Hier volgt dan eindelijk mijn verslagje van onze beklimming in Zwitserland, samen met Tommy en Phillip. De weersvoorspellingen zagen er niet al te schitterend uit, de avond voor aanvang van onze tocht zaten we in een hevig onweer en besloten we de Furkapas, de volgende ochtend in mooier weer af te leggen. We sliepen in een hotel in Andermatt en het onweer bleef echt nog uren duren, ook viel de regen met bakken uit de lucht. Spijtig genoeg betekent dat sneeuw boven de 2000 meter. Ons eerste avontuur begon die ochtend om de Furkapas over te rijden, er was overal verse sneeuw gevallen en met mijn zomerbandjes was het geen sinicure om die pas heelhuids over te geraken... Maar om 10:30 uur stonden we gepakt en klaar om het eerste gedeelte met de lift te doen tot aan Fiescheralp, dan een aanloop van 3 uur tot aan de gletsjer en daarna de welgekende Aletch-gletsjer op voor maar liefst een 7 kilometer tot aan de eerste hut aan de Konkordiaplatz. De weergoden waren ons nog steeds niet goed gezind, en we vertrokken in de regen/sneeuw voor het eerste deel van de tocht, op de gletsjer aangekomen klaarde het wat op, maar er was helaas geen levende ziel te zien, niemand was ons voorgegaan en we moeten zelf sporen en de weg zoeken.. Daardoor verloren we veel tijd, ook staat op de Zwitserse kaarten geen route vermeld en moesten we op onze eigen ervaring teren om de beste route te zoeken. Het meest frustrerende was dat we de hut al uren op voorhand zagen liggen, maar we vorderden traag en pas rond zeven uur 's avonds, net op tijd voor het avondeten, arriveerden we doodop in de hut. Volgens de gids hebben we wel de perfecte weg genomen!! JaJa we zijn goed!! De volgende dag volgt deel 2 van de Aletchgletsjer met het enige verschil dat we nu weten hoe de route ongeveer loopt, maar door het feit dat we hoger zitten ligt er bijna een halve meter verse sneeuw en wederom is het sporen geblazen. Zeven uur doen we erover om tot in de Mönchsjochhutte te geraken. En we worden ontvangen met de typische Zwitserse norsheid!! Of in 't Vlaams "smoel bergoep" Doordat het ongelooflijk veel wind is rond 80 km/uur blijven we één dag in de hut. De volgende dag staat dè toppoging op het programma. Aangezien dat de norsheid van de Zwitsers ook hun flexibiliteit in de weg staat kunnen we pas ontbijten om 6 uur, eigenlijk iets te laat omdat we na de top ook terug naar de Konkardiahutte willen gaan. We waren vrij hoopvol omdat daags voordien een cordee de top hadden gedaan. We vertrekken als een van de laatste cordees, goed ingepakt want de wind beukt er nog steeds op los. Al snel halen we enkele cordee's in en passeren we een vrouw volledig over haar toeren: "Dat is zelfmoord!!". Maar ik geniet met volle tuigen van de mix; sneeuw, rotsen en ijs! Op een twee uur staan we als eerste op de top!!! We nemen de tijd om fotookes te nemen en te genieten van het uitzicht!!

Vervolgens vatten we de tocht verder aan naar beneden over dezelfde weg... En we genieten nog na van onze fantastische top!! De Mönch 4107 meter hoog!

Vertrek de gletsjer.

Aletshgletsjer, 23 km lang, en daarmee de langste in de Alpen, met aan de Konkordiaplaats spalten tot 900 meter diep! Door de sneeuwval is er niets van te zien :-(Op weg naar de hut over de gletsjer, een cordee volgt ons spoor naar beneden..De Mönchsjochhutte, 3400 hm.Bedscène in de hut, dagje rust en véél slapen!!Beklimming over rotspartijen.Laatse stukje over een scherpe sneeuw-ijskam.Tommy op weg naar de top!!Allen op de top!Het team met op de achtergrond de Mönch.SCHOL !!!
Tijdens de afdaling is de sneeuw verdwenen. Onder zelfde plaats tijdens het stijgen, gelukkig wist er iemand hoe we moesten lopen :-)Een beetje spelen op de gletsjer...Afkorting via een tunneltje.Fiesch onze vertrekplaast onder stralende zon.
Typische bergfauna en flora.

Weet er iemand hoe ge dit dier noemt? een bruin schaap met lange staart en witte banden?