Edorfine reloaded!

Naar jaarlijkse gewoonte mag endorfine niet ontbreken op mijn kalender, gisteren was het zover. Samen met Wim is dit een prima laatste test voor Nepal. Net als vorig jaar waren het de militairen die zorgden voor de organisatie. Dat werd vrijdagavond al meteen duidelijk toen we een overlevingspakket kregen als avondmaal; bestaande uit 2 blikken kant en klare maaltijd, een vuurtje, droge koeken, tonijn, soep, cacao, dessert,... en eerlijk gezegd met een Ciney erbij was het best te eten.
Zaterdagmorgend om 7:00 werd het startsein gegeven. Onze eerste opdracht was een vragenblad correct invullen, alvorens op de mtb te springen. We volgden een uitgepijld parcours tot aan de oevers van de Maas recht tegenover Marche Les Dames. Onze fietsen lieten we staan en per speedboot werden we overgebracht tot aan de ingang van een kleine grot, door het koude water dat al boven onze knieën stond zochten we een weg richting volgende proef, de orientatie loop, met druipnatte loopschoenen :-(, maar verder niet zo moeilijk. Na controle van de punten werden we richten rotsen gestuurd. Via een smal trapladdertje van 30 à 40 meter hoog (waar we door een klein foutje 30 min vastzaten, en ik kan u verzekeren dat is geen lachertje voor de armspieren) klommen we tot op de apenbrug en moesten we via de touwen naar een kleine death ride, gevolgd door de meest fanatstische death ride die ik al gemaakt had! Vervolgens terug naar onze fiets, en deze keer mochten alleen onze kleren met de speedboot mee, zwemmen geblazen dus, in het ijskoude water (+/- 10°), maar eigenlijk prachtig zo bij ochtendzon. Terug aan wal, droge kleren aan en richting Mozet. Na enig oponthoud moesten we elk een route blind klimmen terwijl de andere assisteerde, een perfect staaltje teamwerk! Vandaar begon de foto-mtb-zoektocht met hier en daar wat klauteren op véél te steile wanden, na veel zoeken en controleren komen we uitgeput aan in Durnal, snel wat op krachten komen, eten en drinken! En hup ons lijf naar boven sleuren op de rotsen. Hier moesten we 200 punten verzamelen door verschillende routes te klimmen, wij kozen onmiddellijk de moeilijkere routes omdat die meer punten opleverden. Na samen 6 routes te hebben geklommen in een speedtempo mogen we verder, terug de fiets op met een stuk kaart in de hand zoeken we onze weg naar de volgende post, hier laten we één fiets achter en beslissen we dat Wim navigeert en ik loop, welliswaar op één loopschoen en één fietsschoen met kliksysteem, blijkbaar ben ik onderweg een schoen kwijtgespeeld ( typisch ikke). De navigatie door bossen en met een luchtfoto blijkt niet zo simpel. Al gauw komen we met een paar groepjes samen en kiezen we uiteindelijk toch voor het goede pad dat ons naar de laatste proef in Pont à Lesse brengt. Trapladder op, weer zo'n grotje in, op handen en voeten, op handen en knieën (pijnlijk), op handen en buik en al de rest, of je geraakt er niet tussen, ne put van 2 meter over en dan de goede richting kiezen richting einde grot, afdalen en de laatste opdracht is nog per fiets naar de Chaveehut, zo'n 35 km. Een ware hel deze laatste tocht, Wim zat er compleet door en het tempo lag dus tergend traag, maar zelf compleet uitgeput door de geleverde inspanningen hebben we deze endorfine tot een goed einde gebracht!! Ik schat dat we rond negen uur zijn aangekomen met 110 km op de teller waarvan 10 km run and bike. 't Was een superzalige dag en we zijn perfect geslaagd voor onze laatste test richting Nepal. Ik moet zelfs bekennen dat ik nog wel overschot had, en dat geeft een héél gerust gevoel naar Nepal toe. Nog een stevige maalijd om de verbruikte callorieën op te vullen en huiswaarts, want deze morgend moet ik al vroeg een volleybalmatch spelen.
Aan de organisatoren, ik hoop dat jullie er volgend jaar weer bij zijn, dat kom ik zeker en vast terug!!