veerle deliever: De trek

We hebben er net een fantastische trek opzitten. Met de nodige ups en downs natuurlijk. De start naar Lukla liep al niet van een leie dakje. Het was vrij mistig de voorbije dagen en er wordt enkel op zicht gevlogen. In de luchthaven ontmoeten we dan ook verschillende mensen die al 4 dagen proberen in Lukla te geraken. Maar met het nodige elleboogwerk van Wim slagen we er toch nog in dezelfde dag Lukla te bereiken, wel om 17.oo uur in ipv de geplande 7 uur. We blijven dan ook een extra dag in Lukla (2850 m) als verkennings en acclimatisatietocht. Al snel blijkt onze kaart niet met de werkelijkheid te kloppen?! Maar geen nood in ons beste Nepalees vinden we alsnog de juiste route. Onze eerste nacht in Chutanga worden we 's nachts beroofd in onze slaap.Twee messteken langs onze hoofdzijde in de tent, en foetsji Wim zijn reservecamera en batterijen, bij mij enkel een messteek in mijn gloednieuwe rugzak. Maar vooral emotioneel zijn we aangeslagen, hoe kunnen we de mensen hier nog vertrouwen, wat als we onze tent onbewaakt achterlaten? Niet getreuzelt en hop naar de eerste hoge pas 4600 m, dag twee met onze 30 kilo wegende rugzak! Dan begint het te sneeuwen, al spoedig ligt er een dikke 10 cm en er steekt donder en bliksem op, niet echt veilig met onze pickel op de rug. Na een uurtje komen we aan een theehuisje waar we kunnen schuilen en opwarmen, ook de dragers die we die dag voorbij gingen komen verkleund aan, niet moeilijk op hun slefferkes.. 's Avonds bij maanlicht zetten we de afdaling in richting kampplaats en we warmen ons aan een heerlijke dahl bath (rijst met linzen = nationaaal Nepalees gerecht) Na nog zo'n lange dag nemen we rustdag in Gothe. Daar proberen we de multifuel weer aan de praat te krijgen want die blijkt enkel nog te werken op gas ipv de kerosine die we meezeulen.. We ontmoeten er een groep uit Nieuwzeeland die de alternatieve jungle route deden naar Gothe. Ze geven ons de kaart en nu heben we een extra optie mocht de gletsjeroversteek naar Makalu niet lukken. Zijn dit de tekens en obstakels die erop wijzen misschien beter niet de gevaarlijke oversteek te doen? Verder verloop de route naar Tagnak (5000 m) prima, mooi weer overdag en de rustdag heeft ons goed gedaan. We ontmoeten een 4 tal Tsjechen waaronder Pavel, waarmee we samen naar het hoogtekamp gaan. We laten een deel van ons eten achter bij hun drager en gaan meteen naar high kamp op 5800 m. Een zware koude dag in de wolken, maar hier en daar toch prachtige uitzichten op de machtige Himalaya. High kamp ligt op een richeltje aan Oostzijde, dus om 16.00 uur is de laatste zon verdwenen en wordt het ijskoud. We smelten sneeuw in de tent want de wind is onhoudbaar. Die nacht heb ik het gevoel een paar kaar opgelicht te worden in de tent, wat een storm, 's morgens was het buiten -30. Om 3 uur loopt de wekker af, alsof dat nodig is we hebben beide geen oog dichtgedaan en vooral ik heb last van hoofdpijn. We besluiten dan maar de toppoging 1 dag uit te stellen en een korte wandeling die dag te doen. De Tsjechen hebben een geslaagde toppoging achter de rug, maar het was echt ijzig! De volgende dag vertrekken we pas om 5u30 bij zonsopgang, prachtig, ik geniet met volle teugen, ook de wind is wat gaan liggen en de zon doet deugd. Helaas we stranden op 6150 m. Ik heb nog een goed gevoel, maar mijn lichaam is leeg, ik ga te traag, en Wim heeft last van koude voeten, niet moeilijk op ons BC- schoenen! Ik ben gewoon niet gemaakt voor de koude, en mss ook al te diep gegaan met die zware rugzak? of gewoon een watje? We kunnen nog rustig genieten van het adembenemende zicht van de rij 8000 ers die voor ons ligt. En dat was uiteindelijk het doel, spijtig van de top, maar toch een verstandige beslissing, we zagen al veel helikopters af en aan vliegen met mensen met bevroren tenen en hoogteziekte, en dat is het niet waard, ook hebben we nog een lange afdaling voor de boeg. We pakken alles in en dalen af tot 4300 m zodat we wat kunnen bekomen. Samen met Pavel genieten we van melkthee rakshi (plaatselijk warme alcohol) en rum! de gletsjeroversteek laten we dus ook links liggen en kiezen voor de jungleroute terug naar Lukla. En deze route is gewoonweg fantastisch! We zijn van het toeristische pad en dit is echt zalig, we ontmoeten enkel Nepali people en de route voert langs prachtige oerbossen, over toch nog een pas van 4600 m, een diepe canyon, langs kleine dorpjes waar haast geen toerist komt. We slapen dan ook thuis bij de mensen, in hun bed welliswaar, eten samen, genieten van plaatselijk gerechten (yakkaas) en dranken (scherpa thee = sampa, boter, melk en thee, mustang koffie= koffie en raksi) slapen samen met de sherpa's. Alleen de mist die hier steeds hangt is echt wel spijtig, dat maakt alles koud en kil en het wordt steeds moeilijker om ons op te warmen, maar anderzijds geeft dit prachtige taferen op, en de mossen, planten en bossen zijn hier echt natuurpracht! Terug in Lukla genieten we van een heerlijke pint en sherpa stew. Nog een adembenemende vlucht naar KTM langs de Himalaya met prachtig uitzicht en laatste zicht op de bergen.
Wat me enorm is opgevallen is het "massa toerisme" op de Mera Peak trail. We hadden deze route gekozen omdat die nog niet zo toegangkelijk is, maar helaas sinds een paar jaar worden hier dorpen neergezet zodat bijna iedereen hier kan trekken, er is overal voedsel en onderdak aanwezig. We hebben dan ook niemand ontmoet die het zoals ons, volledig op eigen houtje, gedaan heeft. Alles wordt georganiseerd door de Nepali; bijvoorbeeld de groep van Te voet die we ontmoet hebben waren met 8 man en hadden maar liefst 20 dragers en 5 kokpersoneel. Ze komen toe op het einde van de dag en alles wordt voor hen gedaan, koken, tent opzetten enz.. Voor de Nepalese bevolking is dit natuurlijk een grote bron van inkomsten, maar voor de echte bergliefhebber toch een spijtige zaak... Ik ben heel blij dat we dit op onze manier hebben ervaren, ondanks dat dit net iets te zwaar was, de rugzak dan toch, de helft van mijn gewicht is erover, volgende keer mss 1 drager om wat resreve te hebben voor de top? De ervaring maakt ons wijzer.