Hotsprings!

Vrijdag 9 november begint onze 5-daagse naar de hotsprings. We vertrekken in Phedi waar we meteen een stevige klim voor de boeg hebben. Onderweg worden we lastig gevallen door zingende kinderen, ja je zou verwachten dat dit wel leuk is maar ik walg ervan. Ik heb al bijna zin om rechtsomkeer te maken. De kinderen beginnen te zingen van zodra ze touristen zien, maken een ketting en versperren de weg en vragen voor geld. Je moet ze echt uitelkaar trekken wil je verder kunnen, en dan nog trekken ze aan je armen en zagen voor geld. Degoutant!! Meteen is ook duidelijk dat dit deel uitmaakt van de zeer populaire Annapurnatrekking. De prijzen liggen een pak hoger en de mensen zijn zeer commercieel ingesteld. De eerste dag zijn we 27 van die groepjes kinderen tegengekomen, Wim heeft ze geteld. 's Avonds komen we rond vier uur aan in Landruk, maar we besluiten nog even door te stappen naar de hotsprings van Jihudanda, volgens Wim op een uurtje stappen. Blijkt na een uur stappen nog anderhalf uur verder te zijn... we overnachten dan maar en gaan bij zonsopgang verder en genieten van het prachtige Annapurnamassief dat voor ons uittoornd. De hotsprings zijn zalig, 2 badplaatsjes waar we helemaal alleen kunnen relaxen. We profiteren er dan ook van om er naakt in te baden, heerlijk. Nadien klimmen we weer naar boven genieten van een ontbijtje met Gurunbrood, plaatselijke specialiteiten proberen we altijd mee te pikken. We wandelen terug naar Landruk waar we ons gerief achterlieten en daar zie ik de meest decadente groep Duitsers. Ze komen aan met al hun dragers en gidsen en ze wassen hun gezicht, handen en haar, daarna staan ze een uur voor een spiegeltje dat daar hangt en tot onze grote verbazing halen ze een voor een hun haardroger boven! Dan nog wat bijpoeieren, lippenstift en ik weet niet wat nog allemaal... maar tis walgelijk, zeker wetend hoe die dragers afzien om al dat gerief de berg op te sleuren. En die kleine Nepalezen dragen 30 tot 40 kilo! 's Avonds komen we aan in de Schangrilla lodge waar we nog eens hartelijk ontvangen worden. De mannen spelen kaart (een soort wiezen) en blijkbaar is dit typerend tijdens het Tihar festival. Tihar is het tweede grootste Nepalees festival van de lichten. Het bestaat uit 5 dagen; dag1=de kraai, dag2= de hond, dag3= Laxmi, god van de gezondheid, dag4=eigen ziel symbool van zelfrealisatie en dag5= broers en zussen. Onderweg zagen we wel al bloemenslingers en hier en daar een hond of koe met een tikka op hun hoofd of een bloemenkrans, maar verder zien we maar weinig van het festival. De hoofddag is morgen 11 november en dan krijgt iedereen een tikka. 's Avonds worden we in de watten gelegd, we eten een heerlijke dhaal bhat en omdat we bibberen van de kou zet onze gastvrouw een bakje gloeiend houtskool onder de tafel en zo wordt er een heerlijk saunagevoel gecreeerd. De volgende morgen genieten we van uitzicht op Annapurna zuid en Fishtail. Het weer 's ochtends is altijd prachtig en open en tegen twee uur in de namiddag is het helemaal overtrokken en geregeld krijgen we een regenbui op ons dak. Ook vandaag weer, hagel deze keer, maar desondanks genieten we van de aapjes in de bomen, de prachtige canyon en boven, rond 3000 meter doet de biotoop mij volledig denken aan Corsica, oude bomen, licht zanderige ondergrond en toch veel mossen, precies zoals op de GR20. We naderen Gorepani vanwaar we de volgende ochtend om 5 uur 400 meter klimmen naar Poonhill om er de zonsopgang te zien. Het is vrij touristisch maar het blijft wondermooi. We zien de Daulagiri, Annapurna zuid, fishtail,.. prachtig zelfs de kou vergeten we even. Het panorama is geweldig en vooral zo vlakbij. Rond acht uur zijn we weer beneden en de gierige knorpot (lodgeuitbater) heeft zowaar zijn stoveke aangestoken om ons terug wat op te warmen. We blijven dan maar ontbijten en hop naar Tatopani (betekent letterlijk warm water). Een afdaling van 2000 hoogtemeters en dat op ons versleten basketsloefkes, verdorie het valt zwaarder dan verwacht, we nemen dan ook de tijd voor een aperetiefje met yakcheese en s' middags komen we terecht bij een nog zatte Nepalees die famillie heeft in Belgie (Antwerpen). Zo blijken er wel meer te zijn, ik zal mijn ogen is moeten open doen als ik terug ben. En dan geraak ik aan de praat met een gids en verlies Wim uit het oog. Blijkt dan dat ze beneden vlak tegen Tatopani een stuk rots gaan wegblazen om de weg te verleggen . Vier luide knallen, de vallei trilt en de paarden slaan op hol. Ik wacht wat verder bij de Kali Gandaki rivier, waar we binnen een paar dagen op raften, en daar komt Wim aan. Uitgehongerd stappen we een kleine reggae bar binnen en eten een heerlijke macaroni op de tonen van Bob Marley, leuk om eens wat anders te horen. En dan naar de hotsprings, we boeken een kamer in de Daulagiri lodge, wandelen naar beneden en dit zijn de meest zalige hotsprings die ik al gedaan heb. Het water is echt heel warm ik kan er maar een halfuur in blijven zitten. Er is ook veel volk, ook veel Nepalezen, en je kan er zelfs bier bestellen, daar zitten we dan met een heerlijk frisse everest pint in het warmwaterbad!!!YIHA.
Gisteren zijn we dan nog naar beneden gewandeld langs een breed pad tot in Beni, vanwaar de bus namen richting Pokhara. Na weeral een zware afdaling en nadat mijn kniekes helemaal versleten zijn, de plaatselijke bus op. Vijf uur hebben we erover gedaan verdorie, nog anderhalf uur in panne gevallen en 2 blauwe knieen van de te kleine zitplaatsen. PFF blij dat ik weer in de bewoonde wereld ben. Vooral de innerlijke mens spijzen bij onze Nepalese vriend in een klein eetstalleke (Asian Teahouse) waar je verdomd goe kan eten...

De bossen die me doen denken aan Corsica GR20.


Zonsopgang vanop Poonhill.




Daulagiri mountainrange vanop Poonhill.

Annapurna South vanuit Pokhara bij avondzon.

Asian teahouse, onze kok druk in de weer voor een heerlijk ontbijt met eieren, hash brown patatoes, toost met honing en de beste bananenpannekoek en een grote pot masala thee.